ମୁମ୍ବାଇ ୨୮-୧ (ଓଡ଼ିଆ ପୁଅ/ସଞ୍ଜୟ କୁମାର ସାହାଣୀ) ନିକଟରେ ଶିଶୁ ଯୌନ ଶୋଷଣ ସମ୍ପର୍କରେ ବମ୍ବେ ହାଇକୋର୍ଟର ନାଗପୁର ବେଞ୍ଚର ଏକ ନିଷ୍ପତ୍ତି (ଫଇସଲା) ବଡ଼ ଚର୍ଚ୍ଚାର ବିଷୟ ପାଲଟିଛି, ଜଜ୍ ପୁଷ୍ପା ଗନେଡ଼ିୱାଲା କହିଥିଲେ ଯେ “ନାବାଳିକା ଝିଅର ଛାତି ଉପରର କପଡ଼ାକୁ ଛୁଇଁବା ଯୌନ ଅପରାଧ ନୁହେଁ କାରଣ ‘ଚର୍ମରୁ ଚର୍ମ’ ସ୍ପର୍ଶ ହୋଇ ନାହିଁ। ” ଏହି କେସ ୩୯ ବର୍ଷ ବୟସ୍କ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ୧୨ ବର୍ଷର ନାବାଳିକା ସହିତ ଯୌନ ନିର୍ଯାତନା ହୋଇଥିଲା, ଯେଉଁଥିରେ ନିମ୍ନ ଅଦାଲତ ଅଭିଯୁକ୍ତଙ୍କୁ ପକ୍ସୋ ଆକ୍ଟର ଧାରା ୮ (ଯୌନ ଅପରାଧରୁ ସୁରକ୍ଷା ୨୦୧୨) ଅନୁଯାୟୀ ତିନି ବର୍ଷ କାରାଦଣ୍ଡରେ ଦଣ୍ଡିତ କରିଥିଲେ।
ବିଚାରର ୫ଦିନ ପରେ, ଯେତେବେଳେ ହଠାତ୍ ଏହି ମାମଲା ବିଚାରପତି ଗନେଡ଼ିୱାଲାଙ୍କର ଉଟପଟାଙ୍ଗ ନିଷ୍ପତ୍ତି ସୋସିଆଲ ମିଡିଆରେ ଟ୍ରେଣ୍ଡ କରିବା ଆରମ୍ଭ କଲା, ସେତେବେଳେ ଲୋକମାନେ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲେ। ଏହି ଫୈସଲା ବିରୋଧର ସ୍ୱର ଉଠାଇବା ତ ସ୍ୱାଭାବିକ କଥା। ଲୋକମାନେ ଏତେମାତ୍ରାରେ ବିରୋଧ କଲେ ଯେ ମାନ୍ୟବର ସୁପ୍ରିମକୋର୍ଟଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଏଥିପ୍ରତି ଦୃଷ୍ଟି ଦେବାକୁ ପଡ଼ିଲା। ଭାରତର ଆଟର୍ଣ୍ଣି ଜେନେରାଲ୍ କେ.କେ ଭେନୁଗୋପାଲ ସୁପ୍ରିମକୋର୍ଟରେ ଏହି ନିଷ୍ପତ୍ତିକୁ ଉପସ୍ଥାପନ କରି କହିଛନ୍ତି ଯେ ଏହା ଏକ ‘ବିଚିତ୍ର ନିଷ୍ପତ୍ତି’ ଏବଂ ଏହା ଏକ ‘ବିପଜ୍ଜନକ ଉଦାହରଣ’ ସୃଷ୍ଟି କରିବ। ଏହା ପରେ ସୁପ୍ରିମକୋର୍ଟ ନାଗପୁର ବେଞ୍ଚର ନିଷ୍ପତ୍ତିକୁ ସ୍ଥଗିତ ରଖିଲେ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଆଇନ ବିଶେଷଜ୍ଞମାନେ ଏହି ମାମଲାରୁ ସାମ୍ନାକୁ ଆସିଥିବା ଜଜ୍ ପୁଷ୍ପା ଗନେଡ଼ିୱାଲାଙ୍କର ପୁରୁଣା ନିଷ୍ପତ୍ତି ଯାଞ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି। ଏହି ବିବାଦୀୟ ନିଷ୍ପତ୍ତିର ଚାରି ଦିନ ପୂର୍ବରୁ, ଜାନୁୟାରୀ ୧୫, ୨୦୨୧ ରେ, ଜଜ୍ ଗନେଡ଼ିୱାଲାଙ୍କର ଶିଶୁ ଯୌନ ନିର୍ଯାତନାର ଅନ୍ୟ ଏକ ମାମଲାରେ ବିଚିତ୍ର ରାୟ ପ୍ରଦାନ କରିଥିଲେ ଯେଉଁଥିରେ ସେ କହିଥିଲେ ଯେ ଜଣେ ନାବାଳିକା ଝିଅ(ଏହି ମାମଲାରେ ଯିଏ ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ ବୟସ)ହାତ ଧରିବା ଏବଂ ନିଜର ପ୍ୟାଣ୍ଟର ଜିପ୍(ଚେନ)ଖୋଲିବା ପକ୍ସୋ ନିୟମ ଅନୁଯାୟୀ ଯୌନ ନିର୍ଯାତନା ନୁହେଁ, ବରଂ ଭାରତୀୟ ଦଣ୍ଡ ସଂହିତା ଧାରା ୩୫୪-ଏ ଅନୁଯାୟୀ ଯୌନ ଉତ୍ପୀଡ଼ନ ଅଟେ। ଏହି ମାମଲାଟି ‘ଲିବନସ୍ ବନାମ ଷ୍ଟେଟ ଅଫ ମହାରାଷ୍ଟ୍ର ଥିଲା’, ଯେଉଁଥିରେ ଜଣେ ୫୦ ବର୍ଷ ବୟସ୍କ ବ୍ୟକ୍ତି ୫ ବର୍ଷର ଛୋଟ ଶିଶୁକୁ ଯୌନ ଶୋଷଣ କରିଥିବା ଅଭିଯୋଗ ହୋଇଥିଲା।
ଶିଶୁର ମା’ କୋର୍ଟରେ ସାକ୍ଷ୍ୟ ଦେଇ କହିଛନ୍ତି ଯେ ଅଭିଯୁକ୍ତ ତାଙ୍କ ଝିଅର ହାତ ଧରିଥିଲା ଏବଂ ତାଙ୍କର ପ୍ୟାଣ୍ଟର ଜିପ୍(ଚେନ)ଖୋଲା ଥିଲା। ନିମ୍ନ(ଟ୍ରାଏଲ)କୋର୍ଟ ଏହାକୁ ଗମ୍ଭୀର ଅପରାଧ ସ୍ୱୀକାର କରି ଅଭିଯୁକ୍ତକୁ ପକ୍ସୋ ଆକ୍ଟର ଧାରା ୧୦ ଅନୁଯାୟୀ ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷର କାରାଦଣ୍ଡ ଏବଂ ୨୫, ୦୦୦ ଟଙ୍କା ସହିତ ଜରିମାନା ରୂପେ ସଜା(ଦଣ୍ଡ) ଶୁଣାଇଥିଲେ।
ଯେତେବେଳେ ଏହି ନିଷ୍ପତ୍ତି ବିରୋଧରେ ଆବେଦନ ବମ୍ବେ ହାଇକୋର୍ଟକୁ ଯାଇଥିଲା ସେତେବେଳେ ପୁଷ୍ପା ଗନେଡ଼ିୱାଲାଙ୍କ ଏକକ ବେଞ୍ଚରେ ମାମଲା ପହଞ୍ଚିଥିଲା। ସେ ପୁଣି ନିମ୍ନ ଅଦାଲତର ନିଷ୍ପତ୍ତିକୁ ପ୍ରତ୍ୟାହାର କରିନେଲେ। ତାଙ୍କ ବିଚାରରେ ବିଚାରପତି ଗନେଡ଼ିୱାଲା କହିଛନ୍ତି-
କେବଳ ପିଲାଟିକୁ ଧରି କେହି ନିଜ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ଖୋଲିବା ପୋକ୍ସୋ ଅଧୀନରେ ଅପରାଧିକ ଯୌନ ନିର୍ଯାତନା ନୁହେଁ ବୋଲି ସେ କହିଛନ୍ତି।
ସେ ଆହୁରି ମଧ୍ୟ କହିଛନ୍ତି ଯେ ଏହା ଭାରତୀୟ ଦଣ୍ଡବିଧି ସଂହିତା ଧାରା ୩୫୪-ଏ ଅନୁଯାୟୀ ଯୌନ ଉତ୍ପୀଡ଼ନର ଏକ ମାମଲା, ଯାହା ସର୍ବାଧିକ ତିନି ବର୍ଷ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗିପାରେ। ଯେହେତୁ ଅଭିଯୁକ୍ତ ପୂର୍ବରୁ ପାଞ୍ଚ ମାସ ଜେଲରେ ରହିଛନ୍ତି। ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କରାଯାଇଥିବା ଅପରାଧ ପାଇଁ ଏଭଳି ଦଣ୍ଡ ଯଥେଷ୍ଟ। ”
ଏହା କହିବା ଅନାବଶ୍ୟକ ଓ ବୁଝିବା ଆଗରୁ ନାଗପୁର ହାଇକୋର୍ଟ ଅଭିଯୁକ୍ତକୁ ନିର୍ଦ୍ଦୋଷରେ ଖଲାସ କରିଦେଇଛନ୍ତି।
ଜାନୁଆରୀ ୧୯ ର ବିଚାରରେ ଯେପରି ଜଜ୍ କହିଛନ୍ତି ଯେ ପକ୍ସୋ ଆଇନ ଏହି ମାମଲାରେ ପ୍ରଯୁଜ୍ୟ ନୁହେଁ କାରଣ ‘ଚର୍ମରୁ ଚର୍ମ ସ୍ପର୍ଶ’ ଏଠାରେ ହୋଇନାହିଁ। ଏହି ଦ୍ୱିତୀୟ ମାମଲାରେ ପୋକ୍ସୋ ର ସମାନ ପରିଭାଷା ପ୍ରୟୋଗ କରି ବିଚାରପତି କହିଛନ୍ତି ଯେ, ପୋକ୍ସୋ ଆଇନରେ ଦିଆଯାଇଥିବା ଯୌନ ନିର୍ଯାତନାର ସଜ୍ଞା ଯୌନ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ସହିତ ଯୌନ ଅଙ୍ଗକୁ ଛୁଇଁବା କିମ୍ବା ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ କରେ। ଏହି ମାମଲାରେ ଯୌନ ଅଙ୍ଗକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରାଯାଇ ନ ଥିବାରୁ ପକ୍ସୋ ଆଇନ ଏହା ଉପରେ ଲାଗୁ ହେବ ନାହିଁ।
ଏକ ମୁକ୍ତ ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ଦେଶରେ ଆଇନର ପୁସ୍ତକକୁ ଖଣ୍ଡନ କରିବା, ଆଇନର ଉଦ୍ଧୃତ କରିବା ଏବଂ ଆଇନକୁ ଦର୍ଶାଇ ଏହି ସବୁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ଦିଆଯାଉଛି। ଏହି ଆଇନର ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରାଯାଉଛି ଯେ ୧୨ ବର୍ଷର ନାବାଳିକା ଝିଅର ଛାତି ଉପରର ପୋଷାକ ଉପରେ ହାତ ମାରିବା ଯୌନ ଅପରାଧ ନୁହେଁ, ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷର ଝିଅ ସାମ୍ନାରେ ନିଜର ପ୍ୟାଣ୍ଟର ଜିପ୍ ଖୋଲି ଠିଆ ହେବା ଏବଂ ତାଙ୍କୁ ଲିଙ୍ଗ ଦେଖାଇବା ଅପରାଧ ନୁହେଁ…
ଏହା ହେଉଛି ଆରମ୍ଭ। ଯାହା ଶୁଣିବାକୁ ବାକି ରହିଥିଲା ତାହା ମଧ୍ୟ ଅପରାଧ ନୁହେଁ।
ଆମକୁ ସ୍ଵାଧିନତା ୭୩ ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମିଳିଥିଲା ବେଳେ ଏହି ମୁକ୍ତ ଦେଶର ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସୁରକ୍ଷା ଏବଂ ସୁରକ୍ଷା କରୁଥିବା ପସ୍କୋ ଆଇନ ମାତ୍ର ୮ ବର୍ଷ ପୁରୁଣା। ଏକ ସ୍ୱାଧୀନ ଦେଶରେ ଏହି ଆଇନ ପ୍ରଣୟନ କରିବାକୁ ୬୫ ବର୍ଷ ଲାଗିଗଲା ଯାହା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୟସ୍କଙ୍କ ଯୌନ ଅପରାଧରୁ ରକ୍ଷା କରିପାରିବ ଏବଂ ଅପରାଧୀଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡିତ କରିପାରିବ।
ବିଶ୍ୱର ବିକଶିତ ଦେଶମାନଙ୍କ ପରି ଆମର ମଧ୍ୟ ଏପରି କୌଣସି ସାମାଜିକ ଅଧ୍ୟୟନ ଏବଂ ପରିସଂଖ୍ୟାନ(ଡାଟା) ନାହିଁ, ଯାହା ମୁଁ ଦେଖି ବୁଝି ପାରିବି ଯେ ଏହି ଦେଶର କେତେ ପିତାମାତା ସ୍ୱାଧୀନତାର ୭୩ ବର୍ଷରେ ନିଜ ପିଲାମାନଙ୍କ ସହିତ ଯୌନ ଅପରାଧ କରିଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡ ଦେଇପାରିଇଛନ୍ତି ଅଦାଲତର ଦ୍ୱାରସ୍ଥ ହୋଇ…। ମୁଁ ଜାଣେ ନାହିଁ କେତେଜଣ ନ୍ୟାୟ ମାଗିବାକୁ ଯାଇଛନ୍ତି ଏବଂ କେତେଜଣ ନ୍ୟାୟ ପାଇଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ମୁଁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ଜାଣେ କେତେ ପିଲା ଯୌନ ଶୋଷଣର ଶିକାର ହୋଇଛନ୍ତି। ଭାରତ ସରକାରଙ୍କ ମହିଳା ଓ ଶିଶୁ ବିକାଶ ମନ୍ତ୍ରଣାଳୟର ଏକ ସର୍ଭେ ଅନୁଯାୟୀ ୨୦୦୭ ମସିହାରେ ଏହି ଦେଶର ୫୩ ପ୍ରତିଶତ ଲୋକ ନିଜ ପିଲାଦିନରେ ଯୌନ ଶୋଷଣର ଶିକାର ହୋଇଛନ୍ତି। ଏହା ଭାବନ୍ତୁ ଯେ ଏହି ଦେଶର ଦୁଇ ଜଣଙ୍କ ଭିତରେ ଜଣେ ପିଲା ଯୌନ ଶୋଷଣର ଶିକାର ହେଉଛନ୍ତି।
NCRBର ଡାଟା ଅନୁଯାୟୀ ୨୦୧୮ ମସିହାର ତଥ୍ୟ କହୁଛି ଯେ ଏହି ଦେଶରେ ପ୍ରତିଦିନ ୧୦୯ ପିଲା ଯୌନ ଶୋଷଣର ଶିକାର ହେଉଛନ୍ତି। ପ୍ରତିଦିନ ୧୦୯ ପିଲା। ଏହି ସଂଖ୍ୟା(ଡାଟା) ଭୟଭୀତ କରିଦେଉଛି। କିନ୍ତୁ ମୁଁ କହିବି ଏହି ଆକଳନକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରିହେଉ ନାହିଁ କାରଣ NCRB ପ୍ରତ୍ୟେକ ଶିଶୁଙ୍କ ନିକଟକୁ ଯାଇ କୌଣସି ସର୍ଭେ କରିନାହାନ୍ତି ଯୌନ ଶୋଷଣର କ’ଣ ଘଟିଛି ବୋଲି ପଚାରିବାକୁ ଯାଇ ନାହାଁନ୍ତି। ଦେଶର ପୋଲିସ୍ ଏବଂ ନ୍ୟାୟିକ ଅନୁଷ୍ଠାନର ରେଜିଷ୍ଟରରେ ପଞ୍ଜୀକୃତ ହୋଇଥିବା ମାମଲାଗୁଡ଼ିକର ହିସାବ କରି NCRB ଆପଣଙ୍କୁ ତଥ୍ୟ ଦେଇଥିଲା, ତେଣୁ ଏହି ସଂଖ୍ୟା ବିଶ୍ୱାସଯୋଗ୍ୟ ନୁହେଁ କାରଣ ଆପଣ ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ଆପଣ ପିଲାବେଳେ ଯୌନ ଶୋଷଣର ଶିକାର ହୋଇଥିଲେ ଏବଂ ଆପଣ କାହାକୁ କିଛି କହି ନ ଥିଲେ। ନିଜ ମା ବାପାଙ୍କୁ ବି ସମସ୍ତେ କହିନଥିବେ।
ଯଦି କେହି କହିଥିବେ ପରିବାର ସଦସ୍ୟ ତୁମକୁ ଆଉ କାହାକୁ ନକହିବାକୁ କହିଥିବେ। ଠିକ୍ ଯେପରି ତୁମର ପିତାମାତା ପୋଲିସ ଏବଂ କୋର୍ଟକୁ ଯାଇ ନାହାଁନ୍ତି, ଏହି ଦେଶର ଅଧିକାଂଶ ପିତାମାତା ପୋଲିସକୁ ଯାଇ ଅପରାଧୀଙ୍କ ବିଷୟରେ ରିପୋର୍ଟ ଲେଖାଇ ନାହାନ୍ତି। ତେଣୁ, NCRBର ଏହି ଡାଟା (ସଂଖ୍ୟା) ବାସ୍ତବତାର ବହୁ ଦୂରରେ…।
ସତ କଥା ତୋ ବହୁତ ଲୋକ କୋର୍ଟର ଦ୍ୱାର ଦେଖି ନାହାନ୍ତି ଆଉ ଯିଏ ନ୍ୟାୟ ମାଗିବାକୁ ଯାଆନ୍ତି, ସେମାନେ ଏପରି ନ୍ୟାୟ ପାଇଥାନ୍ତି ଯେ ପୋଷାକ ଉପରେ ସ୍ତନ ଭାଙ୍ଗିବା ଅପରାଧ ନୁହେଁ, ପ୍ୟାଣ୍ଟ ଖୋଲି ଲିଙ୍ଗ ଦେଖାଇବା ଅପରାଧ ନୁହେଁ।